"Το δικό μας με πινέλο" είναι μια φράση που συχνά ακούγεται ως χαιρετισμός. Λίγο ειρωνικό, αλλά γεμάτο ειλικρίνεια, φέρνει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της. Οι διαφωνίες σχετικά με τις ρίζες αυτής της έκφρασης συνεχίζονται ακόμη μεταξύ γλωσσολόγων, ορισμένοι αποδεικνύουν την άρρηκτη σχέση της με την τέχνη της κομμωτικής και των κουρέων, άλλες με τα χαρακτηριστικά των καπέλων.
Συγγραφή κουρέων της Οδησσού
Η πολύπλευρη Οδησσός έχει γίνει η γενέτειρα πολλών φράσεων. «Το δικό μας με μια βούρτσα», σύμφωνα με τους κατοίκους της Οδησσού, προέρχεται επίσης από μικρούς δρόμους της πόλης της Μαύρης Θάλασσας.
Προηγουμένως, η ζωή δεν ήταν τόσο γεμάτη με διαφημίσεις όσο είναι τώρα. Δεν κρέμασαν τεράστιες πινακίδες στους δρόμους, δεν παραγγέλνουν βίντεο στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Και τα αγαθά και οι υπηρεσίες απαιτούσαν νέους πελάτες. Σε μια τέτοια κατάσταση, η διέξοδος ήταν από στόμα σε στόμα και δική της διαφήμιση, η οποία πραγματοποιήθηκε από τεχνίτες και πωλητές. Έπρεπε να «δουλέψω» με τη γλώσσα όχι μόνο με τα χέρια μου!
Διαφημιστικά συνθήματα που ακούστηκαν πριν από 100 χρόνια στους δρόμους της Οδησσού, σήμερα θα γίνονταν το πρότυπο της δημιουργικότητας και της εφευρετικότητας της διαφήμισης. Οι κουρείς και οι κουρέες είχαν τη δική τους άποψη για το θέμα της διαφήμισης. Για να προσελκύσουν έναν γενειοφόρο πελάτη, βρισκόταν στην είσοδο του κουρείου και μεταδίδουν με πρόσκληση: «Ο σεβασμός μας σε εσάς, με μια βούρτσα, με ένα δάχτυλο - εννέα, με ένα αγγούρι - δεκαπέντε!
Για κάποιον που δεν ζούσε σε εκείνες τις μακρινές στιγμές, αυτή η φράση θα φαινόταν περισσότερο μυστήριο από μια διαφήμιση για υπηρεσίες και ακόμη περισσότερο ως χαιρετισμός. Αλλά τότε οι άνθρωποι κατάλαβαν απόλυτα τι συζητούσε. Οι τεχνίτες ξυραφιών και πινέλων συνδύασαν έξυπνα έναν χαιρετισμό, μια προσφορά υπηρεσίας και το κόστος του σε μία φράση.
Αξίζει να κατανοήσετε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια τα μεμονωμένα μέρη της φράσης. "Με πινέλο" - υποτίθεται ότι χρησιμοποιούσε αφρό, το οποίο απαλύνει σημαντικά το ξύρισμα. "Με ένα δάχτυλο - εννέα", σε αυτό το μέρος ορίστηκε η περιγραφή της διαδικασίας και η τιμή της. Το μάγουλο του πελάτη τραβήχτηκε πίσω με τα δάχτυλά του για ένα άνετο και ασφαλές ξύρισμα. Συχνά οι εργοδηγοί έβαζαν τα δάχτυλά τους στο στόμα του πελάτη.
Τέτοιες λεπτομέρειες της διαδικασίας φαίνονται τώρα εξαιρετικά ανθυγιεινές. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι εκείνες τις μέρες ένας κουρέας θα μπορούσε να εκτελέσει τη λειτουργία ενός πλοιάρχου για να αφαιρέσει τα δόντια, έτσι τα δάχτυλα του κομμωτή στο στόμα δεν ενοχλούσαν κανέναν. Εάν η αμηχανία εξακολουθούσε να κυνηγάει τον πελάτη, του προσφέρθηκε «με αγγούρι - δεκαπέντε», το οποίο αφορούσε τη χρήση αγγουριού αντί για δάχτυλα Το κόστος της διαδικασίας σε αυτήν την περίπτωση ήταν υψηλότερο επειδή περιελάμβανε το κόστος ενός αγγουριού.
Με την πάροδο του χρόνου, τα μοντέρνα κομμωτήρια εμφανίστηκαν στη θέση των κουρέων. Η φράση έχει χάσει τη διαφημιστική της σημασία, αφήνοντας μόνο το ευπρόσδεκτο μέρος.
Είναι όλα στο καπέλο
Μια άλλη ιστορία για την προέλευση της φράσης είναι πολύ δημοφιλής στους γλωσσολόγους. Στην αρχαιότητα, οι αγγελιοφόροι και οι αγγελιοφόροι φορούσαν καπέλα που αντιστοιχούσαν στην τάξη και τη θέση τους. Οι μαντίλες είχαν φούντες από γούνα. Κατά την άφιξή του στο δικαστήριο, ο αγγελιοφόρος έβγαλε το καπέλο του και έσκυψε έτσι ώστε το χέρι με την κόμμωση να αγγίξει το πάτωμα. Ήταν δυνατό να φορέσετε ένα καπέλο μόνο με την άδεια του ιδιοκτήτη. Αργότερα, η διαδικασία χαιρετισμού με ένα καπέλο πήρε μια λεκτική φόρμα, γνωστή ως "Η δική μας με φούντα!"
