Για το Βυζάντιο, οι αιώνες XIV και XV ήταν η παρακμή της αυτοκρατορίας. Έχασε ένα σημαντικό μέρος των τεράστιων εκμεταλλεύσεών της. Η χώρα συγκλονίστηκε από εσωτερικές συγκρούσεις και εμφύλιους πολέμους. Εκμεταλλευόμενοι αυτά τα προβλήματα, οι Τούρκοι έφτασαν στον Δούναβη. Ως αποτέλεσμα, το Βυζάντιο περιβαλλόταν από όλες τις πλευρές. Ο χρόνος για την κατάρρευση της αυτοκρατορίας πλησίαζε.
Όχι μόνο η εσωτερική διαμάχη συνέβαλε στην αποδυνάμωση της δύναμης του Βυζαντίου. Η πρώην μεγάλη αυτοκρατορία διαλύθηκε επίσης από τον αγώνα μεταξύ υποστηρικτών και αντιπάλων της συμμαχίας με την Καθολική Εκκλησία. Η ιδέα μιας τέτοιας συμφωνίας υποστηρίχθηκε κυρίως από εκπροσώπους της πολιτικής ελίτ. Οι πιο διορατικοί βυζαντινοί πολιτικοί πίστευαν ότι οι αυτοκρατορίες δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν χωρίς τη βοήθεια της Δύσης. Οι ηγέτες του Βυζαντίου προσπάθησαν να συμφιλιώσουν τους διάφορους κλάδους της εκκλησίας, προχωρώντας από πρακτικά και οικονομικά ζητήματα.
Οι διαφορές για τις σχέσεις με τη Ρώμη συνοδεύτηκαν από την οικονομική παρακμή του Βυζαντίου. Η κύρια πόλη της αυτοκρατορίας, η Κωνσταντινούπολη, γνωστή σήμερα ως Κωνσταντινούπολη, ήταν ένα θλιβερό θέαμα στα τέλη του 14ου αιώνα. Η καταστροφή και η παρακμή βασιζόταν εδώ, ο πληθυσμός μειώθηκε σταθερά. Σχεδόν όλη η γη που ήταν κατάλληλη για καλλιέργεια χάθηκε. Η αυτοκρατορία δεν είχε όπλα και τρόφιμα. Μια άθλια ύπαρξη περίμενε την εξασθενημένη αυτοκρατορία στο μέλλον.
Μέχρι το χειμώνα του 1452, ο πολεμικός τουρκικός στρατός είχε καταλάβει τα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης. Αλλά μια σοβαρή επίθεση στην πόλη ξεκίνησε μόνο τον Απρίλιο του επόμενου έτους. Στις 29 Μαΐου, τα τουρκικά στρατεύματα τελικά διείσδυσαν στην Κωνσταντινούπολη μέσω των λιγότερο οχυρωμένων πυλών. Οι υπερασπιστές της πόλης, με επικεφαλής τον ίδιο τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, αναγκάστηκαν να φύγουν στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Πολλοί από τους υπερασπιστές κατάφεραν να καταφύγουν στην Αγία Σοφία. Όμως, η προστασία των αγίων δεν έσωσε τους υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης από την οργή των Τούρκων στρατιωτών. Οι επιτιθέμενοι κατέστειλαν βάναυσα κάθε αντίσταση των κατοίκων της πόλης, προσπερνώντας τους σε οποιοδήποτε μέρος. Ο αυτοκράτορας σκοτώθηκε στη μάχη και η πόλη λεηλατήθηκε εντελώς. Οι Τούρκοι δεν έσωσαν ούτε τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης ούτε τα ορθόδοξα ιερά. Στη συνέχεια, η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε τζαμί από τους κατακτητές.
Στα τέλη Μαΐου 1453, η Κωνσταντινούπολη πέφτει τελικά κάτω από τα χτυπήματα των τουρκικών στρατευμάτων. Έχοντας υπάρξει από το 395, το Βυζάντιο, που θεωρείται από καιρό η «Δεύτερη Ρώμη», έπαψε να υπάρχει. Αυτό ήταν το τέλος μιας τεράστιας περιόδου στην παγκόσμια ιστορία και τον πολιτισμό. Για τους περισσότερους λαούς της Ασίας και της Ευρώπης, αυτό το γεγονός ήταν ένα σημείο καμπής. Ήρθε η ώρα για την άνοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την εγκαθίδρυση τουρκικής κυριαρχίας σε ένα τεράστιο έδαφος.
Η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους και η πτώση του Βυζαντίου αναστάτωσαν όλη την Ευρώπη. Αυτό το γεγονός θεωρήθηκε από πολλούς ως το μεγαλύτερο στην τελευταία χιλιετία. Ωστόσο, ορισμένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί ήταν πεπεισμένοι ότι το Βυζάντιο θα μπορούσε ακόμη να ανακάμψει από το σοκ και σίγουρα θα αναζωογονήσει μαζί με τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας. Περαιτέρω ιστορία έδειξε ότι αυτό δεν συνέβη.
